Çamur

İki hata yaptın; biri erken davranmaktı, diğeri ise geç kalmak.
İki koskocaman yol uzandı önünde,
arında ne olduğunu bilemediğin.
Aceleciliğin aldı götürdü seni
yollar yerine topraktan zemine.
Ben çamura batacaksın, yapma dedim,
Dinletemedim kendimi sana,
Aklın almadı,
Kafan basmadı,
Oldurmak istemedin,
Çünkü yürüyen ayaklar, koşan bacaklar yalnızca senin olsun
İstedin
Sen yolları bile tercih etmedin,
Koştun.
İlkin hiç farketmedin fakat
Ardından giydiklerine gözün ilişince
Gördün kendi üzerindeki çamurdan pisliği,
Korkuverdin KENDİNDEN
Halbuki tam da ivmeni yakaladığını zannediyordun,
Çamurun seni yutamayacağını zannediyordun,
Ardından üzerindekileri nasıl temizleyeceğini sormaya başladın,
BANA,
GENE,
Cevabım yollardan birini tercih etmen olurdu, fakat
Onları da ardında, uzaklarda bıraktın
Hem çok zaman geçti,
Belki yollar karla kaplandı,
Belki ben kapattım o yolları,
Sen çamurun ortasında kaldın,
Pisliğinden dolayı kendine bile bakamaz,
Özen gösteremez hâle düştün belki de,
Çamurun ortasında, Çölün ortasında...
Nereye gidebilirsin?
Nereye kadar ilerleyebilirsin?
Hangi yöne gideceksin?
Artık gücün de kalmadı,
Seni oralarda gören, bilen de yok.
Bir ben varım;
Fakat belli ki,
Artık ben de değilim seni oradan çıkaracak kişi.
Canım istemiyor.